Ellerim kanıyor....
Sevdiklerim,sevdiklerini sanlıklarımı tutan ellerim kanıyor...
Ne yapsamda durduramıyorum akan kanı...
Bakamıyorumda...
Ama bu sefer,tutmasından değil,
İçimi acıtmasından...
Ruhumu acıtmasından...
Ruhum paramparça...
İçimde gidenlerden oluşmuş bir mezarlık var...
Kapkaranlık...
Koyu kesif bir ağırlık...
Sisler içinde yalnızlık...
Bense her sabah;
Kanlı ellerimle, gidenlerin mezarlarına bembeyaz güller koyuyorum...Çok saçma ve de aptalca....
Neden bunu yapıyorum diye sorduğumda kendime,onları halen sevdiğim gerçeğiyle karşı karşıya geliyorum...
Bir gün onlardan tamamen kopunca;mezarlardaki kanlı güller kuruyacak...