Kader resim, boyası elinde belki
Tersine döndür istersen, çeviremezsin ki
Tuzağına düştüm kaç kere, aradım
Aradım nedense fırçamı bulamadım


Karanfilin morunu görmek kolay
Sevgiyi papatyanın tacında bilmek işimiz
Bir açılır, bir kapanır sevda kapıları
Arkasındaki el kim?



Ben boyamadım kaderimi şair olmak için
Ama ela gözlüme bağlanıverdim birden
Yolumu, durmaksızın kaderim kesti
Şair olup çıktım yeniden


Kalbimi sevdiğime verdim ısıtsın diye
Papatya mevsiminde yanına alıp götürmüş
Kalbinin sızılarına ortak olsun diye
O gün bu gün kalpsizim


Sevda dağlarında kalakaldım şimdi
Ufuktaki ölümsüz ışığı görüyorum
Anahtar paspasın altında biliyorum
Kalbim duracak gibi yüreksizim


Senden gelen mutluluk rüzgârları içimde
Umudum sonsuz baharlar üstüne
Biliyorsun bir sözünle şahlanıyorum
Kalbim sende


Ama ne vardı kelimeler dans edeceğine yüreğimde
Ömrümü sensiz geçirmeseydim
Viyana valsına doyulur muydu o zaman
Gözlerini gözlerimde görseydim


Şairim, umut kuşları bırakmıyor yakamı
Şimdi her rüyâmın gerçek olmasını diliyorum
Kaderimin her saniyesinde bile
Seninle yaşamak istiyorum


Bir daha mı? Kaderimin tuzağına düşmem artık
Fırçamı buldum kalbinde
Yeniden boyamalıyız onu, ama yeniden
Birlikte!